فیل در تاریکی ( خ )

سوار مینی‏بوس بودیم ، شاید می‏خواستیم بریم تنگه واشی ، من رهبر گروه بودم و هیچ چیز مثل رهبری و مدیریت من رو ارضا نمی‏کنه ، نه به عشق قدرت ، به اهمیت تصمیم‏گیری و از همه مهمتر مدیریت بحران ، که بتونم اعصاب خودم رو کنترل کنم و فکر کنم و من بودم و عده‏ای که روی من حساب باز کرده بودند ، « فرشید » مثل همیشه توی برنامه بود و اگرچه اعصاب خردکن اما واقعاً مصداق نباشه جاش خالی می‏مونه و همچنین « آمستریس » که مثل همیشه یک‏رنگ بود و بی‏شیله پیله و با‏معرفت _و من طبیعتاً سریع بعد از او باید دنبال « رخشان » بگردم توی رویاهام ، که این دو رو همیشه در کنار هم دیدیم و چرا پیدایش نمی‏کنم ؟ _ و « ساناز » دوست داشتنی که در کنار او نشسته بود و دیگر که بود ؟
می‏دونستم « آیدا » هم هست ، و جلوی ماشین ، اون جایی که روزگاری « وحدت » می‏نشست و من موهای بلند و هدفون بنفشی که روی گوش‏هاش گذاشته بود رو یادم نمی‏ره ، سرش به کار خودش گرمه و من می‏دونستم که حالش خوب نیست .
یک دفعه همه چیز زیر‏ و رو شد و ما به بی‏مکانی و بی‏زمانی پرتاب شدیم و وقتی به خودم آمدم ، ماشین رو همچنان در حال حرکت دیدم گویا راننده از عالم ما خارج بود و برای خودش می‏راند و همه جا تاریک ، می‏دونستم که بار مسئولیتی به دوش منه ، « فرشید » رو پیدا کردم و گفتم : «بقیه کجا اند؟ ما تعدادمون بیشتر بود. » و گویا « فرشید » مثل همیشه جواب واضحی نداد و شاید هم اصلاً حرف نزد ، سریع دنبال بقیه گشتم و « آرتمیس » و « ساناز » رو از زیر صندلی مینی‏بوس پیدا کردم در حالیکه گویا بیهوش شده بودند و سرجای خودشون با بی‏حالی نشستند و به بقیه هم رسیدگی ِ سریعی کردم و ناگهان یاد « آیدا » افتادم که جلوی ماشین و حالش هم خوب نبوده ، سریع ساکها و وسایلی که طبق عادت جلوی مینی‏بوس انبار می‏کنیم رو جابه‏جا کردم و دیدم با حالت آرامی توی خودش مچاله شده و خوابیده ، با اینکه هیکل ریزی هم نداره خودش‏رو جا کرده و وقتی بغلش کردم که بیارمش بیرون ، حس کردم بدنش سرده ، سردی‏ای که می‏تونست نشونه‏ی بدی باشه و من آرام بوسیدمش و ناگهان مثل فیلم کنستانتین که دختره به دنیا بر‏می‏گشت ، سریع نفس بلندی کشیدی و چشماش رو باز کرد و من گویا لبهام رو به پریز برق لحظه‏ای وصل کرده بودم و جریانی بهم منتقل شد و « آیدا » دیگر حالش خوب شده‏بود و هوا آرام آرام روشن .
و دیگر مینی‏بوس نبود و در خیابان می‏دویدیم و ناگهان حس کردم از لحاظ جسمی و فیزیکی به سالها پیش پرتاب شده بودم و برای اولین بار بعد از همه‏ی این سالها دیگران مرا از بالا نگاه می‏کردند و من با قد کوتاه‏ام باید سرم رو بالا می‏گرفتم و دیگر نمی‏توانستم تند بدوم ، و « پیروز » آمد و در حالیکه مثل بعضی مواقع که موقعیت رو درک نمی‏کنه ، فکر می‏کرد باز هم باهاش شوخی می‏کنم و روی زانوهام راه می‏رم ، پس به سمت ام لگد پرتاب کرد جوری که نزدیک بود توی صورتم بخوره و من از ترس باز هم دویدم که از سر پیچ خیابانی که شبیه کوشک مصری بود در حالیکه مغازه ها و اطرافش اصلاً شبیه اون نبودند ، « سالار » ظاهر شد و با حالتی عجیب و به جای اینکه مثل همیشه پیشونی و جلوی سرش از ریزش مو برق بزنه ، مخلوط کنی روی سرش گذاشته بود که پر بود از فالوده‏ی طالبی و شاید هم شیر موز و من به سمتش دویدم و مثل بچه‏ی کوچکی به پایش آویزان شدم و او در حالیکه همچنان به راه خودش ادامه می‏داد ، فریاد می‏کشیدم !

اگه اینم یادت نباشه ...

خسته

آنچه که زبر بارش نمی‏رویم !

«در زنگی زخم‏هایی است که مثل خوره روح را می‏خورند و می‏تراشند» ! از صبح یا شاید هم ظهر این عبارت توی ذهنم چرخ می‏خورد و تکرار می‏شد ، حتی روی برگ یکی از روزهای تقویم رومیزی باطله که معمولاً کارهای روزانه‏ام روشون می‏نویسم ، یادداشت کرده بودم و دورش یک کادر کشیده بودم و تقریباً تمام روز جلوی چشمم بود .
خیلی دوست داشتم به این زخم ها فکر کنم و یا بهتر اینکه بهشون فکر نکنم ، چون واقعاً اگر زخم رو کاری به کارش نداشته باشی ، خیلی زودتر خوب می‏شه تا اینکه هرچند وقت یک بار بخوای پوست نازکی که روش درست شده رو بکنی و برای مدت‏ها و شاید همیشه جای اون باقی بمونه اگرچه جداً لذت عجیبی داره این کار و من نمی‏دونم چرا !
از اونجایی که بعضی از قسمت‏های بدنم ، علی الخصوص اونجاهایی که بیشتر جلوی چشم اند ، مثل دستهام نسبت به پاهام ، جسته و گریخته همچین اثراتی هست ، شاید بشه نتیجه گرفت که در مورد اون یکی‏هایی هم که گفتم صادق باشه و اینقدر بهشون فکر کنم که جای اونها بمونه.... .
بعضی قضایای ساده و پیش‏پا افتاده که به نظر خیلی ها نمی‏رسه ، آنقدر مهم می‏شه و این اهمیت طولانی و سابقه‏دار ، که بعد از مدتی بخشی از وجودته ، و تو فقط به اونها فکر می‏کنی ، با یادشون می‏خوابی و صبح بیدار می‏شی که بازهم به اونها فکر کنی درحالیکه تمام شب خواب اونها رو می‏دیدی .
و اینجوری این زخم‏ها عمیق و عمیق‏تر می‏شوند و تو به وجودشون عادت کرده‏ای و دیگه یادت نیست که وجود یک زخم نقطه‏ی مثبتی به حساب نمی‏یاد ، اما به خیالت همزیستی مسالمت آمیزی در کنار هم دارید حال آنکه این زخم‏های کاری مثل انگل ذره ذره از عصاره‏ی وجودت می‏مکند و تولید‏مثل می‏کنند ، تولید‏مثلی شبیه آمیب‏ها یعنی تقسیم سلولی .
اگر یه روزی اونقدر جرات پیدا کردی که وقتی بازهم با یکی از این زخم‏ها مواجه شدی ، اونجوری ببینیش که واقعاً هست و بفهمی که داره باتو چیکار می‏کنه ، تازه باید کمر همت ببندی برای یک مبارزه ، ولی نه مبارزه‏ی خارجی ، با خودت ، مبارزه‏ی با نفس که جهاد دری از درهای بهشته... .

پ.ن : اینکه زندگی مثل یک پازل می‏مونه تعبیر جالبیه ، قطعات اون در کنار هم معنا پیدا می‏کنند و ساده‏لوحیه اگر فکر کنی که تمام تکه‏های یک پازل قشنگ‏اند !

غم لحظه‏ها

نمی‏دونم اون شبها و روزها به ما‏ چی گذشت که شاید هر کدوممون یه جوری توی یه خلوت خاصی فرو رفتیم و اینکه کی در بیایم از اون معلوم نیست ، این روزا خیلی چیزا یادمون رفته ، اونهایی که توی خونه هاشون بودند و شاید اصلا نشنیدند و ندیدند آنچه رو که اتفاق افتاد ، همون بهتر که همین جا از خوندن این پست دست بکشند و بگذارند و توی همون حباب بی‏خیالی که تا حالا توش بودند بموند ، چون واقعاً شاید نتونم ارتباط برقرار کنم باهاشون ، لااقل این بار ...
روزها و شبهای عجیبی بود ، از خوشحالی‏های اولیه گرفته ، تا امید و آرزو و همه‏ی آنچه که یک شبه فرو ریخت و هرچه گذشت زشت‏ و زشت‏تر شد ، تا اینکه کاملا دل‏زده بشم و مایوس و همه‏ی آنچه که که قابل وصف نیست .
برای اولین بار چیزهایی رو دیدم که شاید تا آخر عمر نبینم : اعتراض ، فریاد ، خشم ، ضد‏شورش ، باتوم ، اشک آور ، فرار ، آتش ، انفجار ، گلوله ، خون و مرگ ... ؛ و سرانجام هیاهو برای هیچ !
این یک ماه شاید به اندازه‏ی یک سال پیاده روی کردم ، در اوج امتحانها ، مسیر هرروزم شده بود ، از خونه تا میدون ولیعصر ، تا چهار راه ولیعصر ، و برگشت ؛ از میدون توپخونه تا فردوسی ، تا انقلاب و بعد تا آزادی ؛ و از هفت تیر ....
مثل یه فیلم بود که شاید هنوزم ادامه داره و من انگار چشمامو بستم ، چون خسته شدم ، چون دیگه قفسه‏ی سینه‏ام تنگه ، چون نمی‏دونم چی درسته و چی غلط ، چون دیگه اعتماد ندارم ، دیگه نمی‏خوام ادامه‏ی این فیلم رو ببینم ، منتظر تیتراژ‏ ام ، ولی انگار تموم نمیشه و من کنار درب خروجی سالن نمایش ایستاده‏ام چشم انتظار همه‏ی اونهایی که با هم بلیط خریدیم ، با هم خندیدیم ، باهم حرف زدیم و نقشه کشیدیم ، اما انگار دیگه اونها نیستند ، شاید توی تاریکی سالن گم شدند و من هرگز پیداشون نمی‏کنم و اونی که اصلا پا به سالن نمایش نگذاشته به چه حقی راجع به خوب و بد بودن فیلم اظهار نظر می‏کنه ؟
دل و دماغ کاری رو ندارم ، شاید این حرف خیلی های دیگه هم باشه ، دلم تنگ شده ، واسه روزهای قبل این ماجرا‏ها ، کی باورش می‏شد ، که یک ماه بعد از اینکه توی اتاق کاواک با هم گفتیم و خندیدم و راجع به آینده صحبت کردیم ، اینجوری رقم بخوره ؟
الان دو هفته و خرده‏ای یه اس‏ام‏اس قطعه ، وضع خود خط موبایل هم داغونه ، هفته ی پیش تقریبا روزی حدود 8 ساعت خطوط کامل قطع می‏شدند ، تو دنیای سایبر خیلی از سایت ها فیلتر شدند ، از همه بدتر فیس‏بوک که جای خوبی بود برای پر کردن تنهایی ها ، حتی یاهو مسنجر هم از دور خارج شده ، پلهای ارتباطی برای بشر تنهای امروز که به اینها عادت کرده بود و ناگهان بدون دلیل همه رو ازش گرفتند ، یاد شعری از شاملو افتادم که میگه :«دهانت را می‏بویند ، مبادا گفته باشی دوستت دارم...»‏!
توی بعضی از این شبها ،‏ توی خیابون گریه کردم ، وقتی چیزهایی رو می‏دیدم و احساس خطر می‏کردم برای آینده ، و بعضی از روزها ترسیدم ، فرار کردم ، اینقدر دویدم که دیگه نای نفس کشیدن نداشتم ، گوشه‏ی خیابون با حال تهوع افتادم ، درحالیکه که چشمهام جایی رو نمی‏دید و به سختی سرفه می‏کردم ، از غلظت گاز اشک آور ...
خیلی حرف دارم که باید بگم ، از اینکه این روزها دلم خیلی ، خیلی بیشتر از اونچه که فکرش رو میشه کرد تنگه ، که این تنگی رو توی قفسه سینه ام حس می‏کنم : « نبسته ام به کس دل ، نبسته کس به من دل ، چو تخته پاره بر موج رها رها رها من ... » ؛ من رو یاد پارسال می‏ندازه و ای کاش هنوز هم پارسال بود و من در آتش اشتیاق سفری از زمین به آسمان و این بار قول بدم که با سر سقوط آزاد نکنم ، چقدر سخته گذران روزهای زندگی با خاطراتی که پشت سر گذاشتی و سعی داری جوری خودت رو سر‏گرم کنی به مسئله جدیدی که این بار خودش برات سوژه می‏شه ، یاد کتاب شازده کوچولو می‏افتم و اون مردی که دائم الخمر بود و مشروب می‏نوشید که فراموش کنه ، فراموش کنه که مشروب می‏نوشه ...

پ.ن : چند روز پیش جشن فارغ التحصیلی بود ، اون هم با همه‏ی گذشته‏اش_همه‏ی خاطرات دانشگاه_ به تاریخ پیوست و خاطره‏ای شد که حسرت بخوری و یاد «ایرنا» جوانترین دختر خانواده توی نمایشنامه سه‏خواهر چخوف می‏افتم که به هر دری می‏زنه تا به مطلوبش برسه اما هرچیزی بعد از مدتی دلش رو می‏زنه و در سوگ شهر آرزوهاش ، مسکوئه ، با این تفاوت که شاید اون از گذر زندگیش که بعدا براش تبدیل به خاطراتی تکرار نشدنی میشوند ، احساس ناراحتی نمی کنه ، که این رنج است !

ارزیابی خارج از گود

گاهی وقت‏ها می‏شه که فکر‏های مختلف ذهن آدم رو پر می‏کنه و یا تحت یه شرایطی چنان موج تو رو با خودش می‏بره که اون موقع نمی‏فهمی و شاید بعد‏ها و حتی هیچ‏ وقت متوجه نمی‏شی که چه اتفاقی افتاده .
بعضی موقع‏ها اتفاقات پشت سر‏هم می‏افته ، مثل یه فیلم با دور تند و تو ، آدم‏ها رو ، حرف‏ها و عکس‏العمل‏هاشون رو می‏بینی و به‏خاطر می‏سپاری و به خاطر می‏سپاری و می‏بینی و آخر شب ، آن وقتی که همه خوابند تو در سکوت تنهایی خودت غوطه‏وری و به دنبال راهی هستی که این قطعات پازل رو در کنار هم بچینی و آنقدر این قطعات زیادند که باید وقت زیادی برای تفکیک بذاری... .
القصه ، وقتی دیروز به ورزشگاه آزادی رفتم که برای مراسم بزرگداشت دوم خرداد ! دور هم جمع شده بودند ، بر روی زمین سالن دوازده هزار نفری نشسته بودم و در میان تمامی شعار‏ها و ابراز احساسات ، یاد آنهایی افتادم که در همچین شرایطی سعی می‏کنند از بالا  ، از بیرون نگاه کنند که بهتر بفهمند که چه اتفاقاتی در حال وقوع هست ، و من آرام ، تنها به صفحه نمایش بزرگی خیره شده بودم که با جابه‏جای بی وقفه حضار ناواضح تصاویر رو به من می‏رسوند ، و هنگام برگشت ، پس از عبور از خیل جمعیت جوان سبز پوش ، در اتوبوس ستاد منطقه سه ، به سمت میدان ونک ، در میان تمامی دختران و پسرانی که از شادی قهقه می‏زدند و برای ماشین‏های اطراف جیغ و هورا می‏کشیدند ، به پیاده‏رو نگاه می‏کردم و تمامی آنهایی که جواب اینان رو میدادند و همچنان سعی می کردم به جای پیوستن به این جمعیت ، جور دیگری نگاه کنم و بیندیشم تا خودم و دیگران را بهتر ببینم .

پ.ن : گلوم درد میکنه ، ولی هوا خیلی گرمه ، خیلی داد نزدم ، اما فکر زیاد هم آدم رو اینجوری مریض می‏کنه ؟

گلایه(خ)

کلاسی بود که شاید شبیه کلاس نبود ، چیزی شبیه ریزپردازنده که با شیمی مخلوط شده باشه ، استاد «شادمهر» بود ، میدونستم رشته اش این نیست ، و هنوز به استادی نرسیده ، ولی تدریس می کرد ، دانشجو ها شاید آشنا بودند برام ، و از همه آشنا تر «نازنین» ، با همون تیپ همیشگی ، خوشحال ، پر از انرژی ، می دونستم درس رو خوب بلد نیستم ، سعی هم در فهمیدنش نمی کردم ، مثل همیشه هم جواب قانع کننده ای داشتم ، که این درس نه به درد دنیا ی من می خوره نه آخرت ، هیچ تاثیری نداره تو آینده ام . «نازنین» درس رو خوب بلد بود ، برای تمامی سوال ها پای تخته می رفت و من اندکی به خودم سختی می دادم که بفهمم سوال رو چه جوری جواب میده ، سوال ها تموم شد ، «نازنین» در کنار من نشست و انگار صندلی نبود ، بلکه سراسر تخت بود ، مثل قهوه خانه ، «شادمهر» سعی داشت کلاس رو تا آخرین دقایق تعطیل نکنه ، برای همین دنبال یه کاری میگشت که به او بپردازیم ، با «نازنین» صحبت می کردم ، مثل همیشه پر بود از شوخی و خنده ، شخص سومی در کنارم نشسته بود ، «شادمهر» معجون عجیبی رو خواست درست بکنیم ، من کاملا از مرحله خارج بودم و سعی داشتم خودم رو اینجور نشون ندم ، به «نازنین» گفتم جشن افتاده ده اُم ، میای دیگه ؟ شاید نشد جواب رو بشنوم ، «شادمهر» خواست یه چند دقیقه اون معجونی که شبیه گِل و آب بود رو قرقره کنیم و برویم پی کارمان ، بیشتر قرقره کردم ، شاید اثر بیشتری داشته باشه .
در محوطه احمد رضا عابدزاده پسرش رو تمرین میداد ، من دلخور بودم که چرا من رو به تیم ملی دعوت نکردند ، برای خودم روپایی می زدم ، داخل اومدم ، تلفن سیم خیلی بلندی داشت ، زنگ زدم ، اونطرف خط علی دایی بود ، باهاش از ادب و اعتقاد حرف زدم ، و آرام آرام راه میرفتم ، تلفن سیم بلندی داشت ، نمی خواستم کسی حرفهامو بشنوه ، بعد نوبت من شد ، گفتم خیلی وقته احساس می کنم خدا با من قهره ، اعتقاد داشتم علی دایی رو خدا بغل کرده ، ولی خودش این رو نمی گفت ، پرسید نماز روزه انجام میدی ؟ از دور شخصی می اومد ، شبیه محمد رضا گلزار بود ، من همچنان با تلفن صحبت میکردم ، تلفن سیم بلندی داشت ، و گلزار رو نگاه می کردم که به من نزدیک میشد‏ ، ناگهان گفت  درسته  ، ساعت سه برنامه دارم ، منظورش این بود که درست شناختی ، جواب دادم که چی ؟ اصلا تو کی هستی ؟ خواستم ضایعش کنم که یعنی اصلا آدم معروفی نیست . در آمفی تئاتر هنوز با تلفن حرف میزدم ، تلفن سیم بلندی داشت ، یه دفعه مراسمی برپا شد ، منشی جشن ، یک خانم چند لحظه اجازه خواست تلفن بزنه ،  وسط صحبت ام گوشی رو گرفت و رفت روی خط دو ، میدونستم این تلفن به خط 80 وصله ، پس تلفن ما بود ، منشی کد تهران رو گرفت ، پس باید شهرستان می بودیم ، دو تا تماس گرفت و مطمئن شد میهمان اومده ، از حضار کسی تلفن رو دید و هوس تماسی شاید بیخود به ذهنش اومد ، قبل از رسیدنش آروم همراه تلفن پا به فرار گذاشتم ، تلفن قطع شده بود ، علی دایی دیگه پشت خط نبود ، تلفن سیم بلندی داشت... .