روزي مي آيد که آدمي را
با نيمي از سبزي ِ ستاره و
نيمي از طهارت ِ آب ها مي بينيم.
آنجا همه با هم از يک زبان
سواد ِ سادگي مي آموزيم.
گل ها
با زبان ِ تو مي خندند...
خورشيد هم
پيش از غروب
هزار هزار ستاره براي تو مي چيند
تا مبادا
شب از تنهايي دستهايت
پريشان شوي.
روزي مي آيد که جهان
کودکستان بي در و دروازه اي خواهد شد،
آنجا هرکسي وظيفه ي ِ خود را از "الف" تا "ي " ،
به نيکي و راستي آموخته است.
يکي مهرباني را نقاشي ميکند
ديگري گل ها را به خانه ِ نور مي خواند
و سومي مشغول سرودن ِ ستاره مي شود.
آنجا ،
از نام و نشان و قبيله
خبري نيست.
و نه همهمه را،
همه
هم را
عزيزم . . . عزيزم
صدا مي زنند!
روزي مي آيد که
هر کودکي
هزاران هزار مادر ِ مهربان دارد،
و هر مادر
هزاران هزار شيرخواره ي ِ زيباتر از غزل.
آن روز
عاشق ِ عاشقان به زمين مي آيد و
شايد هم
عاشق ِ دختري شود
که هنوز
تحت ِ تاثير ِ منظومه هاي ِ من
غزل مي گويد!
روزي مي آيد که کوچه ها و کپرها و پارک ها را
به نام ستاره و
صلح و
سعادت
مي خوانند.
روزي مي آيد که دنيا،
دنياي ِ شور و نور و نماز و نيايش است.
نيايش بهار و برکت و بيداري
نيايش ِ تو . . .
اي شکوهمند ِ بي خلل،
اي مهر و ماه،
عشق لايزال،
محبوب ِ مطمئن،
اي نيايش ِ نيکي ،
شاعر!
اي مصلح
انسان!
روزي مي آيد که به ديدن ِ جغرافياي ِ جهان مي رويم
تا به خطبندي
"اين مال ِ من و
آن مال ِ تو" بخنديم.
آن روز
اگر کودکي بـِپـُرسَدَت
مثلاً
تو اهل کجايي . . .
کنار ِ لبخند ِ مهرباني خواهي گفت:
من اهل دنيايم.
آن روز . . .
محبوب ِ من!
براي ِ رسيدن به تو
نيازي به کدخدا و خانه و بهانه نيست،
من براي ِ تنهايي تو
ترانه اي خواهم سرود ،
و تو هم
با اشاره ي ِ پلکي
جواب ِ جهان را خواهي داد ،
اين است
سرنوشت ِ سپيد و ساده اي
که در انتظار ِ انسان است.
"من اهل دنيايم/سيد علي صالحي/تهران-1360"
آرامش توي نوشته ت ، مثل ِ نسيم ِ تو جنگل، جريان داره. . .